Breng mij naar het informatiepaneel!


Op zaterdag 13 november 1943 werden er 272 B-17 Flying Fortresses en B-24 Liberators naar Bremen gestuurd. Door slecht weer werd de hele 1st Bomb Division gedwongen terug te keren. Hierdoor bereikten maar 143 toestellen het doel. Echter werden er, veelal blind door het dichte wolkendek, ‘targets of opportunity’ gebombardeerd. Als escorte werden er zeven Fighter Groups van het type P-47 Thunderbolt en één Fighter Group van het type P-38 Lightning meegestuurd (in totaal 390 toestellen). Vier van de zeven P-47 Fighter Groups konden de bommenwerpers echter niet vinden, dus keerden zij terug naar hun basis zonder hun missie volbracht te hebben. De overige drie voerden hun missie uit, maar enkel de P-38 Fighter Group van 45 toestellen bereikte het doelgebied. Zij kwamen in een grote luchtslag terecht.

Een ‘target of opportunity’ is een doelwit waarop van te voren een aanval niet gepland is en dat wordt aangevallen bij een gunstige ontdekking van dit doelwit.

Op deze zaterdag vertrok onder anderen Lockheed P-38H Lightning 42-66732 vanaf vliegbasis RAF Nuthampstead samen met andere toestellen van 338th Fighter Squadron, 55th Fighter Group om een formatie B-17 Flying Fortresses naar hun doel, Bremen, te escorteren. Het toestel werd gevlogen door Second Lieutenant William C. Florentine. Hij schreef na de oorlog zijn ervaringen van die dag op:

We stegen op in de morgen van 13 november 1943, verzamelden ons, en vlogen naar Bremen, Duitsland, waar we bij de kust samenkwamen met de bommenwerpers. Zij hadden net hun bommen gelost toen we besprongen werden door 250 vijandelijke jagers. Ik heb nooit in mijn hele leven zo verdomd veel vliegtuigen gezien, de verkeerde soort met de verkeerde markeringen! Ze vielen ons aan als een zwerm bijen. Op een of andere manier raakten wij, mijn vleugelman Karl Garlock en vluchtleider Joe Marsiglia, gescheiden van de Squadron formatie. We vielen de vijand aan. Ik eindigde in mijn eentje. Later vernam ik dat we zeven P-38s verloren. Van de zeven vliegers was ik één van de drie die niet sneuvelden.

William C. Florentine Jr. voor zijn P-38 Lightning

Ik begon te klimmen om terug te komen naar mijn eenheid toen ik paarse lichtspoormunitie langs beide kanten van mijn cockpit zag gaan. De cockpit vulde zich met rook waardoor ik niks kon zien. Hierop deed ik mijn raam naar beneden waardoor de rook wegtrok. Mijn rechter motor stopte ermee en ik zette hem in vaanstand. Ik wierp een blik in mijn achteruitkijkspiegel en zag een Bf 109 op mij vuren en achter hem vlogen vier meer Bf 109s! Wat ik ook deed, ik stond ten dode opgeschreven! Ik deed mijn vliegtuig in een duik gaan, maar niet snel genoeg, en de Bf 109 schoot een 20mm patroon in de pantserplaat direct achter mijn rug. Ik besloot dat het genoeg was! Ik trok aan de hendel waarmee ik de cockpit kon openen en kwam uit mijn duikvlucht op 4500 voet (+-1400 meter). Ik was begonnen rond 23000 voet (+-7000 meter). Ik kroop op de vleugel, haakte mijn tenen om de rand van de overkapping en op een gunstig moment verliet ik mijn toestel.“

In de tussentijd had William C. Florentine dit via de radio ook doorgegeven aan zijn vluchtleider:

De conversatie tussen de vluchtleider en William C. Florentine

Stom genoeg had ik mijn parachute vastgemaakt onder mijn Mae West in plaats van er overheen. Toen ik aan mijn parachute trok, en hij opende, werd mijn Mae West naar boven geblazen tot onder mijn neus waardoor ik niks kon zien. Ik hoorde het razen van de Bf 109 die om mij heen ging. Hel, ik dacht dat dit het was, hij zou op mij gaan schieten. Waarschijnlijk gaf ik hem een beetje humor in zijn drukke leven aan het front want ik probeerde mijn Mae West naar beneden te krijgen zodat ik kon zien wat er allemaal wel niet aan de hand was. Ik probeerde mijn parachute 180 graden te draaien zodat ik de wind in mijn rug had. Ik landde in een geploegd bietenveld in Nederland, kwam ik later achter. Ik landde al zittend heel hard, met mijn kont eerst en mijn knieën die in mijn borst geramd werden. Ik voelde een knak in mijn onderrug en de pijn was afschuwelijk. Ik ging plat op mijn rug liggen denkende dat ik misschien wel mijn rug had gebroken. Ik ging weer overeind zitten en de Bf 109 vloog nog steeds rondjes boven mij. Hij vloog zo laag dat ik zijn gezicht kon zien, hij groette mij, en zoemde weg. Hij was al die tijd druk bezig mijn locatie door te geven aan een paar Duitsers bij een grenspost.

Laten we de herinnering levendig houden aan wat Second Lieutenant William Cook Florentine Jr. voor onze vrijheid deed.

William C. Florentine Jr.

Piloot

POW

William C. Florentine, piloot van P-38H Lightning 42-66732, werd gevangen genomen door de Duitse grenswacht. Hij arriveert op 10 december 1943 in Stalag Luft I. waar hij de rest van zijn achttien maanden krijgsgevangenschap doorbrengt.

In 1986, tijdens werkzaamheden op het bouwland, stuitte men op brokstukken en munitie resten van P-38H Lightning 42-66732. Zij stelde de politie op de hoogte, die vervolgens de bergingsploeg van de Luchtmacht inschakelde. De bergingsploeg wist de laatste resten van het toestel succesvol te bergen.

De bergingsploeg aan het graven naar de laatste resten van P-38H Lightning 42-66732

Heeft u meer informatie over deze crash? Lever het aan!

Leave Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.