Breng mij naar het informatiepaneel!


Op 6 maart 1944 ondernam de Amerikaanse luchtmacht de eerste succesvolle Amerikaanse bombardementsvlucht met als doel Berlijn. In totaal werden 730 bommenwerpers naar Berlijn gestuurd, waarvan 504 B-17 Flying Fortresses en 226 B-24 Liberators. De formatie vloog met een vrij directe route naar Berlijn, die zowel op de heen- als terugweg over Zuidoost-Drenthe liep. Als escorte van de bommenwerpers werden 801 Amerikaanse jagers meegestuurd. Deze waren van de types P-38 Lightning, P-47 Thunderbolt en P-51 Mustang. Ongeveer 10% van de bommenwerpers keerde niet terug: in totaal gingen er 75 bommenwerpers verloren. Deze dag zou bekend komen te staan als ‘Black Monday’.

Na om 08:01 uur te zijn opgestegen vanaf vliegbasis RAF Knettishall, vloog B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’ van 562nd Bomb Squadron, 388th Bomb Group dezelfde directe route richting Berlijn. B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’ maakte samen met 17 andere B-17 Flying Fortresses onderdeel uit van de B Group, welke geleid werd door B-17G 42-40054 ‘Jinny’. Aan boord van het toestel waren de gebruikelijke tien bemanningsleden.

Staande v.l.n.r.: Lowell H. Watts, Robert M. Kennedy, Emmett J. Murphy, Edward J. Kelley Jr..

Gehurkt v.l.n.r.: Joseph B. Ramsey, Raymond E. Hess, Ivan N. Finkle, Robert M. Sweeney, Harold A. Brassfield, Donald W. Taylor

De formatie volgde de route en kwam ondanks meerdere aanvallen van Duitse jagers succesvol aan bij Berlijn. De eerste groep (B Group) loste zijn bommen om 13:47 uur en trof Oranienburg, een noordelijke wijk van Berlijn. De tweede groep (A Group) wachtte iets langer; zij losten hun bommen om 14:07 uur en troffen Wittenberg, ten noordwesten van Berlijn. Na hun missie voltooid te hebben, vloog de formatie terug richting Engeland.

Naast B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’ stortten er op 6 maart 1944 nog veel meer toestellen in het grensgebied neer. Bij drie andere B-17s hiervan heeft Stichting Luchtoorlog Onderzoek Drenthe een Lost Wings informatiepaneel geplaats. Zie het kaartje voor de andere crashes:

Klik hier voor meer informatie!

Klik hier voor meer informatie!

Klik hier voor meer informatie!

Klik hier voor meer informatie!

Toen B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’ zonder jagerescorte de Nederlands/Duitse grens naderde, zag de bemanning al snel Duitse jagers van voren en achter naderen. Edward J. Kelley Jr., de bommenrichter, en Joseph B. Ramsey, de boordwerktuigkundige, openden het vuur op de Focke Wulf Fw 190’s die aan de voorkant kwamen aanvliegen. Harold A. Brassfield, de staartschutter, opende het vuur op de Fw 190’s die van achteren aanvielen.

De navigator van B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’, Emmett J. Murphy, gaf een paar salvo’s vanuit de voorste zij-mitrailleurs en voelde zijn knie knikken toen hij werd geraakt door scherven. Hij zag ook rook uit het bommenruim komen waarop hij het luik opende; hij zag een vlammenzee. Hij probeerde het te doven maar de brandblusser deed het niet. In werkelijkheid stond het bommenruim niet in brand, maar de motor en en vleugel stonden in brand en de vlammen kwamen naar binnen via een groot gat.

Harold A. Brassfield riep door de intercom “Ik heb er een, ik heb er een!” En bijna direct riep hij “Ik ben geraakt in m’n ogen!” Donald W. Taylor, de linker zijschutter, verliet zijn schutterspost om hem te helpen.

Staartschutter Staff Sergeant Harold Adrian Brassfield naast de staart van B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’

Piloot Lowell H. Watts vertelt: “Ons vliegtuig raakte in brand door 20-mm brandgranaten van Fw 190’s die uit de posities 11, 12 en 1 uur aanvielen. Uit de conversatie over de intercom kreeg ik de indruk dat we ook van achteren werden aangevallen, hoewel ik dit niet heb kunnen waarnemen. De 20-mm granaten drongen ons vliegtuig via het neusgedeelte binnen en explodeerden onder mijn voeten in de buurt van de brandstofleidingen en de voornaamste zuurstofvoorraad. De combinatie van brandgranaten, 100-octaan benzine en zuurstof was natuurlijk uiterst brandbaar en het vuur breidde zich dan ook zeer snel uit.”

Het neerschieten van B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’ werd toegeschreven aan Hauptmann Hugo Frey, vliegende in Focke Wulf Fw 190A-6 Wnr. 470083. Ook Hauptmann Hugo Frey crashtte met zijn toestel op 6 maart 1944, na in totaal vier B-17 Flying Fortresses te hebben neergeschoten, te Erm. Onbekend is of de schutters van B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’ de oorzaak van zijn crash zijn geweest.

Lowell vervolgt: “Ik herinner me dat iemand via de intercom riep dat het vliegtuig in brand stond en merkte tegelijkertijd op dat rook en vlammen van onder mijn zitplaats kwamen. Aangezien wij in de voorste positie van het lage squadron vlogen, zat ik op deze missie in de stoel van de tweede piloot. Ik verzocht de navigator een handblusser te gebruiken in een poging om het vuur meester te worden.

Verdere actie zou nutteloos zijn”, aldus Lowell. “Op dat moment gaf ik via de intercom het bevel het vliegtuig te verlaten, maar kreeg geen bevestiging. Of dit het gevolg was van het feit dat het communicatiesysteem aan boord aan barrels was geschoten of van de algemene verwarring, weet ik niet. De schakelaar voor de alarmbel in een B-17 bevindt zich aan de linkerwand naast de zitplaats van de piloot; het feit dat ik in de rechter stoel zat maakte het mij onmogelijk de alarmbel in werking te stellen. Ik hoorde hem niet bellen, en of mijn tweede piloot, Bob Kennedy, de alarmbel in werking stelde, is mij niet bekend, ofschoon ik de indruk had dat de bel niet ging.

De vlammen waren nu zo hevig geworden, dat ik niet meer naar buiten kon kijken of zelfs maar het instrumentenpaneel kon zien. Via de intercom vroeg ik Bob om hulp. Toen ik geen antwoord kreeg, draaide ik mijn hoofd in zijn richting en stelde vast dat hij het vliegtuig al had verlaten. Het neusluik, waardoor de officieren voorin het vliegtuig konden verlaten, stond nog open, waardoor het vuur nog meer werd aangewakkerd. Mijn gebrek aan zicht maakte het onmogelijk om precies vast te stellen wat zich vervolgens afspeelde.

Terwijl de bemanning het vliegtuig verliet, drukte ik het stuurwiel naar voren, aangezien zich links van mij een brandend vliegtuig bevond dat bezig was onder de formatie te dalen. Ik leunde voorover om de automatische piloot in te schakelen. Juist toen ik voelde dat hij pakte, was er een hevige schok en grote verwarring die, zoals ik eerst later hoorde, veroorzaakt werd doordat mijn vliegtuig in botsing was gekomen met het commandovliegtuig van onze formatie, dat boven ons toestel vloog en bestuurd werd door Captain Job.” Dit betrof B-17G 42-40054 ‘Jinny’.

Aangezien ik door de brand niets kon zien, wist ik niet dat ons vliegtuig in werkelijkheid begonnen was te klimmen, hoewel ik probeerde te dalen. Persoonlijk ben ik van mening dat ons vliegtuig in het staartgedeelte was beschadigd, waardoor de trim werd veranderd en het toestel ging klimmen in plaats van dalen. Ik probeerde de gashendels te bereiken om de kracht te verminderen, maar het vliegtuig ging over in, naar ik vermoed, een soort tolvlucht. Dit had zoveel G-krachten tot gevolg, dat ik niet in staat was mijn hand van de knoppen van de automatische piloot te nemen om de gashendels te bedienen. Vanwege de brand in de cockpit ben ik er niet zeker van, maar ik had de indruk dat de beide binnenste motoren eveneens in brand stonden.

Emmett J. Murphy vertelt zijn kant van het verhaal: “Tijdens de frontale aanval werden we door 20 mm-granaten in de binnenste motoren getroffen; een granaat sloeg door de plexiglazen neus, miste Ed Kelley’s hoofd en het mijne en explodeerde in de zuurstoftanks onder de cockpit. De hele boel begon te branden. Daarom sprong Ed uit het voorste luik en ik volgde hem, waarbij ik mijn wenkbrauwen verschroeide. Ook Bob Kennedy wist op tijd te springen, hij moest het vuur op zijn borstparachute uitslaan voordat hij deze kon aanhaken.”

De neus en ‘nose-art’ van B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’. Dit gedeelte werd zwaar getroffen door de Duitse granaten

Emmett J. Murphy dook net uit het luik toen de explosie plaatsvond: “Toen ik, hangend aan de parachute ons vliegtuig voor het laatst zag, lag het op zijn rug in een steile duikvlucht, brandend als een fakkel met gierende, op hol geslagen motoren. Toen explodeerde het. We vlogen op een hoogte van 15.000 voet (5000 meter) toen we werden getroffen en ik opende mijn parachute nadat ik misschien tot 7000 voet (2500 meter) was gevallen, aangezien ik zo vlug mogelijk bij het vliegtuig vandaan en uit het gevechtstoneel wilde komen. Toen ik aan mijn parachute hing, zag ik ons jager escorte – P-47 Thunderbolts – komen opdagen en een groot luchtgevecht zich ontwikkelen. Als we het even langer uitgehouden hadden, zouden de Duitsers ongetwijfeld zijn verdreven.”

Lowell H. Watts springt een paar seconden terug in het verhaal: “Wetend dat mijn buikkoepelschutter, Bob Sweeney, geen gelegenheid kon hebben gehad om te ontsnappen, probeerde ik de G-krachten op het vliegtuig te doen afnemen door met al mijn kracht het wiel naar achteren te trekken. Ik was me nu bewust van het feit dat het windschild, de bovenkant van de cockpit en de rugkoepel vernield waren en dat ik ronduit gezegd in een brandende hoop schroot zat. De G-krachten namen tenslotte iets af, maar ik ben niet zeker van de positie van het vliegtuig op dat ogenblik. We waren zo lang in een tollende duikvlucht geweest, dat ik elk moment verwachtte dat het vliegtuig op de grond te pletter zou slaan.

Op datzelfde ogenblik deed zich een explosie in het vliegtuig voor en werd ik als door een katapult via de bovenkant van de cockpit met aanzienlijke kracht naar buiten geschoten. Aangezien ik een rugparachute droeg en geen borsttype, zat mijn parachute op z’n plaats en kon ik hem openen kort voordat ik de grond raakte. Een Fw 190 schoot vlak langs me heen in de diepte met de piloot blijkbaar gewond of dood in de cockpit en crashte vlak bij de plaats waar ik neerkwam.”

Zowel Lowell H. Watts, Joseph B. Ramsey, Ivan N. Finkle als Raymond E. Hess werden door de explosie uit het toestel geslingerd. Allen behalve Raymond E. Hess slaagden erin hun parachute openen. Hij werd een eindje van het wrak gevonden met zijn ongeopende parachute nog om.

De botsing betekende het einde voor zowel B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’ als voor B-17G 42-40054 ‘Jinny’.

Laten we de herinnering levendig houden aan wat First Lieutenant Lowell Hoyt Watts, Second Lieutenant Robert Maxwell Kennedy, Second Lieutenant Emmett John Murphy, Technical Sergeant Joseph Bryan Ramsey, Technical Sergeant Ivan Nathan Finkle, Second Lieutenant Edward J. Kelley Jr., Staff Sergeant Robert Murray Sweeney, Staff Sergeant Raymond Edward Hess, Staff Sergeant Donald Willis Taylor en Staff Sergeant Harold Adrian Brassfield voor onze vrijheid deden.

Lowell H. Watts

Piloot

POW

Robert M. Kennedy

Co-piloot

POW

Emmett J. Murphy

Navigator

POW

Edward J. Kelley Jr.

Bommenrichter

POW

Ivan N. Finkle

Radiotelegrafist

POW

Joseph B. Ramsey

Boordwerktuigkundige

POW

Robert M. Sweeney

Buikkoepelschutter

KIA

Raymond E. Hess

Rechter zijschutter

KIA

Donald W. Taylor

Linker zijschutter

KIA

Harold A. Brassfield

Staartschutter

KIA

De gesneuvelde bemanningsleden van B-17G 42-37886 ‘Blitzing Betsy’ werden tijdelijk begraven op de Algemene Begraafplaats te Nieuw-Dordrecht. Zij werden na de oorlog gerepatrieerd naar het Militaire Ereveld Margraten of terug naar de Verenigde Staten.

Rust in vrede.

De graven van de bemanningsleden

Heeft u meer informatie over deze crash? Lever het aan!

Leave Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.